|
Ouder zijn is prachtig, geweldig, een meerwaarde voor je leven, maar soms is het ook moeilijk en verdrietig. Zeker als de dingen niet helemaal gaan zoals je van te voren verwacht had. Iedere moeder, maar ook vader heeft voor het krijgen van kinderen een toekomstverwachting. Je baby wordt geboren, lacht naar je, gaat brabbelen, gaat rondkijken, met de pot mee-eten, gaat kruipen, staan, lopen en wordt een dreumes. Je kindje ontwikkelt zich verder, om vervolgens via de peuterspeelzaal, kleuterschool, basisschool, en voortgezet onderwijs te gaan studeren. Ze maken dan carrière of worden een huisje boompje beestje type, met partner en eventueel kinderen. Soms komt deze verwachting niet uit, omdat je kindje een achterstand in zijn of haar ontwikkeling oploopt en daardoor het pad dat hij of zij gaat bewandelen ineens heel anders wordt dan je vooraf als ouders had verwacht. Dat is moeilijk, en geeft veel pijn en verdriet. Ik ben er achter gekomen dat het fases zijn, fases van een stukje rouwverwerking. Rouwverwerking omdat je verwachting anders is dan de realiteit. Eerst ontken je het, dan ben je boos en daarna volgt verdriet. Na verloop van tijd leer je het te accepteren en verwerk je alles door je verwachtingen bij te stellen. Het is niet niks om een kindje te hebben met een ontwikkelingsachterstand. Een paar maanden geleden werd het me daarom allemaal teveel, in mijn ervaringsverhaal kun je lezen waarom. In het kort komt het erop neer dat onze jongste dochter, Lotte, onze middelste dochter, Eliza, met taal en spraak, maar ook sociaal emotioneel, met rasse schreden inhaalde en er voorbij ging. Tegelijkertijd kregen we de TOG en een PGB goedkeuring. Ik voelde toen zo goed dat Eliza achterliep. Eerder had ik dat ontkend, en deed ik er wat lacherig over. Op dat moment werd ik boos. Boos op mezelf, ik had het gevoel dat ik faalde. Boos op Eliza, je kunt het best, doe toch eens je best! Maar ook boos op Lotte, waarom moet je ook zo snel gaan? Ook werd ik boos op mijn partner, op onze oudste dochter Marieke, en eigenlijk op heel de wereld, waar hadden we het allemaal aan verdiend? Een maand of 3 geleden was daar ineens het verdriet, huilen, huilen, huilen. Het leek niet op te houden, er kwam niets uit mijn handen, ik leek wel depressief. Daar ben ik mee naar de huisarts gegaan, die mijn verhaal aanhoorde. Ook heb ik onze ouderbegeleidster van Sint Marie gebeld, die de volgende dag op de stoep stond. Ik heb enkele gesprekken met haar gehad, en samen hebben we gekeken naar oplossingen om mijn verdriet de baas te kunnen. Ik ben, op het advies van de ouderbegeleidster, gaan praten met twee moeders. Zij hebben ook een kind met een ontwikkelingsachterstand (beide in spraak en taal) en ik merkte dat het me hielp. Het helpt om te praten met moeders en vaders die hetzelfde meemaken, hetzelfde voelen en met dezelfde problemen worstelen. Een knikje is dan genoeg, want die andere ouder weet wat je doormaakt! Lotgenoten dus. Toen ik voor mezelf tot deze conclusie was gekomen, ben ik gaan zoeken naar lotgenoten, maar ik heb ze niet gevonden. Daardoor ontstond het idee van een site, een site voor lotgenoten. Ouders van kinderen met een achterstand in hun ontwikkeling. Onze grootste doelgroep zal waarschijnlijk ouders van kinderen met een spraak- / taal achterstand worden, maar ook ouders met kinderen met meer of andere achterstanden zijn van harte welkom. Tenslotte ga je door dezelfde fases heen. Ik wil jullie veel herkenning, erkenning en plezier toewensen op deze site.
|